Η Γη είναι άραγε μοναδική;

Ενώ πολλοί άλλοι πλανήτες ανακαλύπτονται εκτός του ηλιακού μας συστήματος, κανένας δεν μοιάζει στο ελάχιστο με τους δικούς μας πλανήτες.
Είναι επίσης πιθανόν να σχηματίστηκαν με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, καθιστώντας έτσι το πλανητικό μας σύστημα μοναδικό.

Σύμφωνα με το παραδοσιακό μοντέλο πλανητικού σχηματισμού, η σκόνη που βρίσκεται σε έναν δακτύλιο αερίων και περιβάλλει ένα άστρο, σχηματίζει σταδιακά βραχώδη συσσωματώματα, τα οποία τελικά συγχωνεύονται, δημιουργώντας έτσι τους πυρήνες των πλανητών.
Οι πυρήνες με τη σειρά τους, συγκεντρώνουν γύρω τους αεριώδεις ατμόσφαιρες.
Σε αυτό το μοντέλο, οι αέριοι γίγαντες, όπως για παράδειγμα ο Δίας; σχηματίζονται στις σχετικά ψυχρότερες περιοχές του συστήματος.

Παρόλα αυτά, το εν λόγω μοντέλο δεν εξηγεί πλήρως τον σχηματισμό των 110 περίπου πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος, οι οποίοι έχουν ανακαλυφθεί την τελευταία δεκαετία.
Τυπικά, αυτοί οι πλανήτες είναι πολύ βαρύτεροι από τον Δία, και οι περισσότεροι χαρακτηρίζονται ως «θερμοί Δίες» που κινούνται σε τροχιά πιο κοντά στο άστρο τους σε σχέση με τη Γη, ή ακόμη και τον Ερμή.
Ορισμένοι αστρονόμοι πιστεύουν πως αυτοί οι γίγαντες σχηματίστηκαν σε μεγάλη απόσταση από το άστρο, όπως συνέβη και με τον Δία, αλλά στη συνέχεια μετακινήθηκαν πλησιέστερα σε αυτό.
Ωστόσο, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να εξηγήσουν γιατί οι πλανήτες αυτοί δεν πέφτουν τελικά στο άστρο.

Υπάρχουν και άλλες διαφορές μεταξύ των πρόσφατα ανακαλυφθέντων πλανητών και εκείνων του συστήματος μας: οι τροχιές των πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος είναι πολύ πιο ελλειπτικές από τις σχετικά κυκλικές τροχιές των πλανητών όπως η Γη και ο Δίας.
Οι αστρονόμοι έχουν αναφέρει περιπτώσεις μερικών απομακρυσμένων πλανητών με σχεδόν κυκλικές τροχιές, αλλά, σύμφωνα με τον Martin Beer, αστροφυσικό του Πανεπιστημίου του Leicester στη Μεγάλη Βρετανία, ακόμη και αυτές οι τροχιές είναι ελαφρώς πιο ελλειπτικές από του Δία και οι πλανήτες βρίσκονται σχετικά κοντά στο άστρο τους.
Ο Βeer και οι συνάδελφοι του ισχυρίζονται πως τα υπόλοιπα συστήματα ίσως να μη σχηματίστηκαν όπως το δικό μας ηλιακό σύστημα.

Είναι πιθανόν τα συστήματα των «θερμών Δίων» να προέκυψαν όταν οι δακτύλιοι σκόνης που περιέβαλλαν τα άστρα έγιναν ασταθείς και ξαφνικά θρυμματίστηκαν, με αποτέλεσμα τα θραύσματα τους υπό την επίδραση του βάρους τους να σχηματίσουν πλανήτες.
Η διαδικασία αυτή δημιουργεί φυσιολογικά πιο ελλειπτικές τροχιές και θα ήταν μάλλον απίθανο να οδηγήσει στον σχηματισμό πλανητών όπως είναι η Γη, θα χρειαστούν μερικά χρόνια ακόμα μέχρις ότου αποσαφηνιστεί αυτό το θέμα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος έχει εντοπιστεί μετρώντας τον τρόπο με τον οποίο ένα άστρο ταλαντεύεται ως αποτέλεσμα της βαρυτικής επίδρασης του πλανήτη που κινείται σε τροχιά γύρω από αυτό.
Η τεχνική αυτή είναι εγγενώς πιο ευαίσθητη στους μεγάλους πλανήτες με μικρές περιόδους περιφοράς, και αυτός είναι ο λόγος που οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μόνο τέτοιους πλανήτες.
Για να διακρίνουν έναν πλανήτη που βρίσκεται σε απόσταση από το άστρο του όση περίπου ο Δίας από τον Ηλιο, οι αστρονόμοι θα πρέπει να παρατηρούν το άστρο για τουλάχιστον 12 χρόνια!

Ο Βeer αναφέρει πως θα περάσουν περίπου πέντε χρόνια πριν οι επιστήμονες μάθουν εάν το ηλιακό μας σύστημα είναι πραγματικά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Αλλά εάν είναι όντως διαφορετικό, ίσως οι αστρονόμοι να πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους σχετικά με τον σχηματισμό των πλανητών, καθώς οι υπάρχουσες θεωρίες βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε πληροφορίες που προέρχονταν από το ηλιακό μας σύστημα.
Ισως, τελικά, να υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποί για να δημιουργηθεί ένας νέος κόσμος.